26 Ιουν 2009

4 φωτογραφίες από το μουσείο της Ακρόπολης




γιασεμί;



Δεν είναι πολλές μέρες που άνοιξαν τα πρώτα άνθη
έξι χρόνια τώρα το παρατηρώ
να ανθίζει το καλοκαίρι
τα βράδυα να μυρίζει γιασεμί
και τα πρωινά να με χαιρετά από το μπαλκόνι ..

η σελήνη;


Σε λίγο
η σελήνη κύλισε κάτω από τις πολυκατοικίες
βουβά και ήσυχα
χωρίς πάθος
χωρίς επαναστάσεις και όνειρα
σαν την άδεια μας ζωή ..

25 Ιουν 2009

καλοκαίρι

η ομορφιά από τα περιβόλια
βγήκε βόλτα στο καλοκαίρι
η ζέστη εξαΰλωσε τα σώματα
έμειναν μόνο οι καρδιές
να κοιτάζουν τη θάλασσα
και να ακούν
τον αργό παφλασμό των κυμάτων

23 Ιουν 2009

Γιάννης Σκαρίμπας (3), Το Σόλο του Φίγκαρω

...
Τότε ιδόντας έναν διαβάτη που κούτσαινε, σκέφτηκα πως ένας διαβάτης κουτσαίνει. Κι αισθανόμαν να μην έχω αντίρρηση. Σκέφτηκα πως κουτσός, αυτός θ' αργήσει να φτάσει στον τάφο του... Τι μ' έγνοιαζε μένα πούσαν τα σπίτια τετράγωνα; Τ' είχα να κάμω πούταν στρογγυλή η ημέρα; Αν έκρουα τα παλαμάκια μου τ' άκουγα, αν έπαυα να περπατάω, σταματούσα. Κι ό,τι ήθελα έκανα. Μπόραγα να πάω αποδώ, μπόραγα να στρίψω αποκείθες. Και τραβάω σ' ένα ρεστοράν αντίκρυ μου. Στέκομαι εκεί στην πόρτα κυττάζοντας τι φάτσες κάνουν όταν τρώνε οι άνθρωποι. Τα πηρούνια, στο φως του ήλιου, φλεγόντουσαν, κι οι άνθρωποι μοιάζαν σα να μάσαγαν λάμψεις. Και άκουσα ένα γκαρσόν να φωνάζει: "εντόσθια της ώρας..."


Γιάννης Σκαρίμπας
από "Το Σόλο του Φίγκαρω"
εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ

22 Ιουν 2009

8 φωτογραφίες από το νότιο Πήλιο










Ελιές που οι ρίζες τους φτάνουν στη θάλασσα
Μονοπάτια που κατεβάζουν τα χωριά στη θάλασσα
Αναπαλαιωμένα πέτρινα κτίσματα
ανακατωμένα με ερείπια που πωλούνται
Ένα μουσείο ραδιοφώνου
Ένας ξυλόφουρνος
Ταβέρνες, καφενεία και τουρίστες
Μια μπάντα με χάλκινα από τη Γουμένισσα
στη μεγάλη πλατεία με τα πλατάνια

Θραύσματα εικόνων
που μαζί με τα πιτσιρίκια
βουτούν στη θάλασσα

4 φωτογραφίες από το αρχαιολογικό μουσείο του Βόλου






στην άκρη της πόλης
μεσημέρι
ζέστη
τριαντάφυλλα και τζιτζίκια
ο μεγάλος κήπος σχεδόν παρατημένος
δυο εργάτες βάφουν την πρόσοψη
μέσα στο μικρό μουσείο
βαριεστημένοι φύλακες
και μερικά σπουδαία ευρήματα
φτιαγμένα 3500 χρόνια πριν

17 Ιουν 2009

Γιάννης Σκαρίμπας (2), Το Σόλο του Φίγκαρω

Τ' άστρα είναι στον ουρανό και τα λουλούδια στη γη, κι η Χαλκίδα κατ' απ' τον ουρανό κι από τ' άστρα. Πάνω της λοιπόν ταξιδεύουν τα σύγνεφα. Κι εγώ είμαι κάτω. Πορπατώ και στοχάζομαι πως όλ' αυτά -και τα πλοία- γίνονται, όσο πάει, παραμύθια. Ήλιοι χρυσοί θα φωτίζουν τις στράτες μας, και τότε, οι κάτοποι μας, θ' αποπνέν οσμές πάγου. Και θάχουν τρελλαθεί από λόγια τους. Θα διαγράφονται τότε τόξα φωτεινά μες στα σούρουπα απ΄τ' αναμμένα αποτσίγαρα που θα πετάν όλοι αντάμα. Και τότε θάχει ανθίσει και η λύπη: Θάχει υψωθεί -σ' αυτή τη χαμένη πορεία τους- φαρμακερή μες στις καρδιές παπαρούνα.


από "Το Σόλο του Φίγκαρω"
Γιάννης Σκαρίμπας
εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ

16 Ιουν 2009

8 φωτογραφίες από τη Δονούσα









Τον Ιούνιο που το καλοκαίρι είναι μπροστά
και οι Αθηναίοι στην πόλη τους
μπορείς να συντονιστείς με την αρχετυπική ομορφιά των μικρών νησιών
να περπατήσεις την ερημιά του σκληρού τοπίου
να υποψιαστείς τους δύσκολους χειμώνες
να αφεθείς στη θάλασσα, τον ήλιο και τον άνεμο

το πάρτυ αργεί ακόμη..

4 Ιουν 2009

πάω

μια εβδομάδα..
στου αιγαίου τα νερά

3 Ιουν 2009

The Day-to-Day life


ένα εξαιρετικό φωτογραφικό ημερολόγιο της Kaylynn Deveney
για τη καθημερινότητα του Albert Hastings
φωτογραφίες από το βιβλίο μπορείτε να δείτε στο
http://www.kaylynndeveney.com/bertintro.html

Όμηρος στη οδό Ομήρου

Είμαστε στην "αποδώ πλευρά" του κόσμου
χορτασμένοι και ασφαλείς
σκλάβοι των επιθυμιών μας
διαχειριστές των χρημάτων μας
εξουσιαστές αυτών
που γεννήθηκαν στην "απόκει πλευρά" του κόσμου
αυτών που έχουν μόνο το σώμα τους να διαχειριστούν
και που μας χαλούν την ησυχία

ένα ευρώ, δώστε μου ένα ευρώ;
ούτε ευρώ του δώσαμε, ούτε σημασία
πήγε στους παρακάτω, ήταν επίμων και ίσως ενοχλητικός
να πας να δουλέψεις ρε, εγώ δουλεύω, αυτός δουλεύει
δώσ'μου δουλεία! δώσ'μου δουλειά!
φύγε ρε! φύγε!
τον έδιωξαν με άσχημο τρόπο

2 Ιουν 2009

Νικόλας Κάλας (3), Εστίες Πυρκαγιάς

. . .
Από υποκειμενική άποψη, η τέχνη είναι συγκίνηση. Για μας, η τέχνη είναι παθητική, δεν είναι ποτέ συναισθηματική. Η συγκίνηση είναι καθαρτική, αλλά το συναίσθημα, ως διάλογος μεταξύ του συνειδητού και του ασυνείδητου, παράγει αποτέλεσα μετουσίωσης, αποτέλεσμα δηλαδή μη-αντικειμενικό αλλά κοινωνικό, διότι στόχος του είναι να προσαρμόσει την επιθυμία στο περιβάλλον, ενώ η συγκίνηση ζητά να αναπτύξει την επιθυμία για να γίνει αρκετά δυνατή ώστε να αλλάξει, ό,τι είναι αντίθετο προς τα συμφέροντα της. Η συναισθηματική φωνή είναι, από κοινωνική άποψη, συντηρητική, διότι προσαρμόζει τον άνθρωπο στο status quo· μόνο η συγκινησιακή φωνή είναι επαναστατική. Το συναίσθημα, σε σχέση με την συγκίνηση, είναι παρέκκλιση της επιθυμίας· στόχος μας όμως εμάς δεν είναι να κάνουμε την επιθυμία να παρεκκλίνει, αλλά ν' αλλάξουμε την κοινωνία και να την προσαρμόσουμε στην επιθυμία μας.


Νικόλας Κάλας
από το βιβλίο ΕΣΤΙΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ
εκδόσεις GUTENBERG

Νικόλας Κάλας (2), Εστίες Πυρκαγιάς

. . .
Ο μικροαστός φοβάται το άγνωστο, διαγράφει όρια στο βιβλίο πνευματικών και οικονομικών λογαριασμών. Ο μικροαστός δεν ξοδεύει ποτέ παραπάνω από το μικρό εισόδημα του, δε σκέφτεται ποτέ πιό πέρα από τη ζωούλα του, δε βγαίνει ποτέ πολύ από τη γειτονιά του, παντρεύεται την κόρη φίλων των γονιών του -είναι αυτό που εκείνος λέει "έντιμος άνθρωπος"-, στέλνει το παιδί του κατά προτίμηση στο σχολείο που πήγε και αυτός, κάνει παρέα μόνο με παιδικούς φίλους. Όλα είναι υπολογισμένα έτσι ώστε το άγνωστο να αποφεύγεται.
. . .


Νικόλας Κάλας
από το βιβλίο ΕΣΤΙΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ
εκδόσεις GUTENBERG

Νικόλας Κάλας (1), Εστίες Πυρκαγιάς

. . .
Στην προεπιστημονική εποχή, όπου ο κόσμος των μορφών ήταν προικισμένος με μυστηριώδεις δυνάμεις, το ενδιαφέρον για τα φαινόμενα που τότε εθεωρούντο υπερφυσικά -και ο κόσμος ήταν φίσκα από υπερφυσικό- αντενεργούσε στο συναίσθημα μ' ένα ενδιαφέρον που ως ενήλικοι δε νιώθουμε πλέον. Η απώλεια του υπερφυσικού μας απομάκρυνε από τον κόσμο εκείνων των μορφών που δεν έχουν ανθρώπινη αιτιότητα. Μεταξύ του υπερφυσικού και του ανθρώπου υπήρχε ένας δεσμός, μια ταυτότητα, που έκανε το συναίσθημα να πάλλεται. Έπαιρναν την κίνηση (κεραυνό ή έκλειψη) για σημάδι μιας επιθυμίας που μιλούσε σε μιαν άλλη επιθυμία, τη δική μας· ζούσαμε πολύ κοντά στο θείο. Τότε δεν υπήρχε κόσμος μη-ανθρώπινος, αλλά μόνο κόσμος υπερανθρώπινος, κι ανάμεσα στους δύο κόσμους υφίστατο απλώς διαφορά βαθμού. Η επιστήμη ήρθε να ανατρέψει τις αντιλήψεις αυτές. Το υπερφυσικό ασυνείδητα μεταμορφώθηκε σε μη-ανθρώπινο. Το γνωστό, διότι το γνωστέο περιορίστηκε, διεύρυνε το άγνωστο, ο άνθρωπος εφήυρε τον ανθρωπισμό, το μέτρο του αθρώπινου ορίου. Η σωκρατική φιλοσοφία πλουτίστηκε έτσι με μια συμπληρωματική συναισθηματική στάση. Ο άγνωστος και μη-ανθρώπινος κόσμος λησμονήθηκε· κάθε επαφή μαζί του χάθηκε.

Νικόλας Κάλας
από το βιβλίο ΕΣΤΙΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΑΣ
εκδόσεις GUTENBERG

Νίκος Γκάτσος, Αμοργός

. . .

Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια
τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Με το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω
στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά σιγά σαν τον
κλέφτη
Από το παραθύρι της άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την
ξυπνήσει!

. . .

Ξύπνησε γάργαρο νερό από τη ρίζα του πεύκου να βρεις
τα μάτια των σπουργιτιών και να τα ζωντανέψεις ποτίζοντας
το χώμα με μυρωδιά βασιλικού και με σφυρίγματα σαύρας.
Το ξέρω είσαι μια φλέβα γυμνή κάτω από το φοβερό βλέμμα
του ανέμου είσαι μια σπίθα βουβή μέσα στο λαμπερό πλήθος
των άστρων. Δε σε προσέχει κανείς κανείς δε σταματά
ν' ακούσει την ανάσα σου μα συ με το βαρύ σου περπάτημα
μες στην αγέρωχη φύση θα φτάσεις μια μέρα στα
φύλλα της βερικοκιάς θ' ανέβεις στα λυγερά κορμιά των
μικρών σπάρτων και θα κυλήσεις από τα μάτια μιας
αγαπητικιάς σαν εφηβικό φεγγάρι.

. . .

Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε
μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομμένο
τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό
τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου.


Νίκος Γκάτσος
από το ποίημα ΑΜΟΡΓΟΣ
εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ