14 Οκτ 2009

8 φωτογραφίες από τα Πιτσιωτά Φθιώτιδας










παράλληλα με το κράτος της Αθήνας
τα νησιά του τουρισμού
και την αλλοτρίωση που δερνει τις ψυχές μας
υπάρχει σαν λάθος και μια άλλη χώρα
που αναπνέει όπως οι πρόγονοι της
ταΐζει τις κότες με αυτά που μένουν στο τραπέζι
φτιάχνει τσίπουρο, γιαούρτι, ψωμί, γλυκό καρύδι
χρήματα παίρνει όταν πουλήσει αυτά που βγάζει η γη
σαν ματωμένο όνειρο θυμάται τον Εμφύλιο
ο ταχυδρόμος πηγαίνει κάθε Τρίτη
και λεωφορείο δυο φορές την εβδομάδα

αυτή η χώρα βρίσκεται κοντά στα ψηλά βουνά
στις δασωμένες πλαγιές και στα τρεχούμενα νερά

3 Οκτ 2009

νοτιάς




Φούσκωσε η θάλασσα από το νοτιά
υγρασία κι αλμύρα
Θυμάμαι όταν ήμασταν μικροί
περιμέναμε πως και πως τους νοτιάδες 
για να παίξουμε με τα κύματα
Σήμερα δε μπήκα στη θάλασσα
τριγύριζα στην παραλία
ανάμεσα στις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες
της καλοκαιρινής τους ευδαιμονίας
που σαν λάθος
είχαν κολλήσει στην άμμο

2 Οκτ 2009

Τάσος Λειβαδίτης, Βιολέτες για μια εποχή

. . .
σ’ ακολούθησα, απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο ερχόταν η ευωδία του κήπου (ώ, θα ‘μαστε νεκροί κι η άνοιξη θα ’ρχεται πάλι και πάλι) – σε πλησίασα, με κοίταξες στα μάτια και τότε σε φίλησα, σε φίλησα για όλα τα χρόνια που θα περάσουν, για όλες τις ελπίδες που θα χαθούν, σε φίλησα και σε κράτησα πάνω μου -
. . .

. . .
Θεέ μου, τι ηλίθια που τέλειωσαν όλα
νεανικά όνειρα που δεν πραγματοποιήθηκαν και μας ακολουθούν
χρόνια που θα πεθάνουν μαζί μας
κι άλλοτε μια παράξενη αίσθηση ότι έχω ξαναζήσει, θυμάμαι
πράγματα που δεν έγιναν ποτέ, αναγνωρίζω δρόμους που δεν
έχω ξαναπεράσει
είναι περίεργο αλλά οι άνθρωποι έχουν την ακλόνητη βεβαιότητα
πως ο ήλιος θα βγει και τ’ άλλο πρωί
είναι τόσο ωραίο που το συμμεριζόμαστε όλοι μας
. . .

. . .
συχνά κάθομαι στη σκάλα και κοιτάζω το πεπρωμένο
κανείς δεν πιστεύει αυτά που βλέπω, τα γράφω κι εγώ και τα
            ταχυδρομώ στους μεταγενέστερους
μα όταν ένας άνθρωπος στο δρόμο γυρίσει και σε κοιτάξει με πόνο η
            μισή ανθρωπότητα έχει σωθεί
ή νοσταλγώ ένα ρόδο κι είμαι έτοιμος να πεθάνω για να το βρω-
. . .

. . .
  ζούμε σ’ ένα ανεξιχνίαστο όνειρο απ’ όπου δεν θα βγούμε παρά για ν’ αγκαλιάσουμε, σαν μόνη εξήγηση, τη σιωπή...



Όσο για κείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές.
Η καλύτερη όμως είναι πάντα αυτή που κλαις.



Κι, ώ αναμνήσεις, που συγκρατείτε κάτι πιο πολύ απ’ αυτό που ζήσαμε...



Όμως, εδώ τέλειωσα. Ώρα να φύγω. Όπως θα φύγετε κάποτε κι εσείς. Και τα φαντάσματα της ζωής μου θα μ’ αναζητούν τώρα τρέχοντας μες στη νύχτα και τα φύλλα θα ριγούν και θα πέφτουν. Έτσι συνήθως έρχεται το φθινόπωρο. Γι’ αυτό, σας λέω, ας κοιτάξουμε τη ζωή μας με λίγη περισσότερη συμπόνια
   μιας και δεν ήτανε ποτέ πραγματική...


Τάσος Λειβαδίτης
από το βιβλίο
ΒΙΟΛΕΤΕΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ
εκδόσεις  ΚΕΔΡΟΣ

1 Οκτ 2009

Οδυσσέας Ελύτης, Εν Λευκώ



Μπροστά στη ράχη της Σέριφος, όταν ανεβαίνει ο ήλιος, τα πυροβόλα όλων των μεγάλων κοσμοθεωριών παθαίνουν αφλογιστία. Ο νους ξεπερνιέται από μερικά κύματα και λίγες πέτρες - κάτι παράλογο ίσως, παρ' όλα αυτά ικανό να φέρνει τον άνθρωπο στις πραγματικές του διαστάσεις. Επειδή, τι άλλο θα του ήτανε πιο χρήσιμο για να ζήσει; Αν του αρέσει να ξεκινά λάθος, είναι γιατί δεν θέλει ν' ακούσει. Ερήμην του το Αιγαίο λέει και ξαναλέει, εδώ και χιλιάδες χρόνια, με το στόμα του φλοίσβου, σ' ένα μήκος ακτών απέραντο: αυτός είσαι!


. . . 

Είναι λοιπόν αλήθεια ότι το φως συμβαίνει να αναπηδά από την ύστατη ένταση του μαύρου; Με άλλον τρόπο το επιβεβαιώνει και ο έρωτας. Όταν δυό γυμνά σώματα μιλούν, κάτι από το ανεκδοτολογικό μέρος της ιστορίας τους - το αφόρητο - ξεγράφεται. Το φιλί, που δεν εξελίχθηκε ουδέ κατ' ελάχιστον από καταβολής κόσμου, τυχαίνει να είναι το πιο καινούργιο και αμεταχείριστο πράγμα που διαθέτουμε. Σίγουρα, κάποια ιστορία ερωτική, με διαστάσεις θεϊκές, θα προηγήθηκε από τους τεκτονικούς παλμούς και τις ανακατατάξεις των υδάτων, όταν γεννήθηκε το ελληνικό αρχιπέλαγος. Τον παραλογισμό που κλείνουν για μας οι μύθοι, κάποτε η ίδια η φύση τον ανατρέπει. Τότε μόνον αναλογιζόμαστε ότι, παρ' όλα αυτά, εμείς οι ίδιοι είναι που, παρά τη θέληση μας ίσως, τους δημιουργήσαμε. Απομένει να μάθουμε: αυτό το φως, αυτές οι συστάδες των νησιών, τι είναι; Ονειρευόμαστε; 


Οδυσσέας Ελύτης
Εν Λευκώ
εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ