το χωράφι, στις άκρες έχει λιόδεντρα και στο κέντρο υπήρχαν δυό αμυγδαλιές αφημένες από χρόνια στην τύχη τους -όπως οι περισσότερες αμυγδαλιές του νησιού. παλιά όλοι τις φρόντιζαν, τώρα όποιο και να ρωτήσεις θα σου πει: «δεν αξίζει ρε φίλε, κόφτε τες και φύτεψε σχοίνους». οπότε, τρώμε -τα γευστικά- αμύγδαλα καλιφόρνιας και οι αμυγδαλιές του νησιού γίνονται καυσόξυλα.
πέρσι, πήγα να δω σε τι κατάσταση βρίσκονται, η μια θυμόμουν οτι ήταν μισοξεραμένη και σκεφτόμουν μήπως την κόψω. με πρόλαβαν όμως· την είχαν κόψει, είχαν πάρει τα χοντρά ξύλα και παράτησαν γύρω γύρω τα λεπτά κλαδιά -συνηθισμένη τα τελευταία χρόνια η παράνομη κοπή και κλοπή ξύλων. έμεινε όμως η άλλη· το καλοκαίρι, δεν πρόλαβα να πάω να μαζέψω τα αμύγδαλα -στο μαγαζί πουλούσα με μεγάλη επιτυχία, καλιφόρνιας.
τις προηγούμενες μέρες κλάδεψα τις ελιές του χωραφιού· πέντε μέρες πριν η αμυγδαλιά ήταν γεμάτη μπουμπούκια, έτοιμα να ανοίξουν. σήμερα, που πήγα πάλι στο χωράφι, όλα σχεδόν είχαν ανοίξει. λευκά άνθη, με διακριτική μυρωδιά ανάμεσα στις κουρασμένες ελιές, τα πράσινα χορτάρια και τις ανεμώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου